tasdike bel bağlamayan beyanname

İzin verirsen biraz söylenmek istiyorum. Uzun süredir yapmak istiyorum bunu. Karşıma birini alıp - bugün o muhatap sen oluyorsun – şöyle esaslı dökülmek amacındayım. Yok, canını sıkmayacağım, hatta anlatacaklarım seni eğlendirebilir bile. Ha sen yine de “diyeceklerin umurumda değil, bana ne senin derdinden & tasandan” diyebilirsin elbette. Senin bileceğin bir şey. Bu yazıda böyle.

Pekâlâ…
 

Beyan ediyorum! Bugünlerde pek keyifli hissetmiyorum.

Nasıl tarif etsem ki sana…

Ne hissettiğimi de pek çözemedim aslında; kendimi, kendimin dışında bir benmişim gibi, kendim harici olan o beni de, aslında daima asıl ben oymuş gibi ve şimdiye kadar dışarıdaki beni bir başka benden izlemişim gibi duyumsuyorum. Ürküyorum da bazen bundan…

Karışık mı?

Biraz açayım öyleyse: şu aralar meselâ, aynada gördüğüm ve ben olduğumdan emin olduğum kişinin gözleriyle, aynanın dış tarafında duran kendimi izlerken buluyorum beni. Ayıp oluyor; dik dik bakıyorum elin adamına gibi mahcup pozlarına da yatamıyorum, nasıl yatayım o da bakıyor çünkü ve yan gözle bir kaçamak bakış atayım desem, yok o hiç olmuyor. Gözlerimiz birbirini buluveriyor.

Sanki tuhaf bir yabancılaşma hissi uyandırıyor bu durum bende. Çok kafa yormama karşın ne olduğunu tam olarak çözemediğim, galiba çözünürlülüğü bozuk bir hissiyat bu.

Bu tuhaf ve içli-dışlı farkındalık hissine, bazen çok yoğun, bazı zamanlarda ise gözümün kenarına ilişen ama asla bütününü yakalayamadığım, silik gölgeler misali, değişken hallerin peşi sıra kapılıyorum. Nedir bu haller? Muhtemelen herkeste olan şeylerden. Sadece geçişler biraz hızlı. Meselâ, buz pateni yapar gibi aniden melânkoliden öfkeye doğru kayabiliyor sonrasında havada üç buçuk tur dönerek, üçlü axel hareketiyle neşeleniyorum. İkisi arasındaki geçiş zorluğu derecesinden ötürü de artistik değerlendirmede epeyce yüksek puanları yakalayabiliyorum.

80’li yılların TRT çocuğuyuz, ne bekliyorsun başka.
     

Bedenimi böyle duyumsuyorum da peki ruhum farklı mı? O da başka bir âlem. Sanki yarısı boşalmış bir dondurma kovasının içinde; külâhlara veya kaplara doldurula doldurula bütününden eksilip gitmiş, görünürde hoyratça çekip çıkarılmış parçaların ardında bıraktığı kepçe oyukları yüzünden ayın yüzeyindeki kraterlere benzemiş ve bir yığın girinti, çıkıntılarla dolu renksiz bir dondurma öbeğine benzetiyorum onu. Her an eriyip akmaya müsait ve hatta ilk tercihi bu. İşte tam da bu yüzden; kıvamını veren ustaya her türlü şikâyetin, küfrün gelmesine zemin oluşturan bir isteklilikte. İsteklilikte mi dedim? Evet. Öyle demişim. Demek ki ruhumun, kusurundan tuzaklar tasarlayacak bir doğası var. Sümen altı sabotaj modunda!

Allah kahretsin!!

İyi tamam, kafdaanarkasına… kafdaanarkasına…

Eğer hala terk edip gitmediysen yazıyı, belki de bana karşı bir empati oluşturuyorsun içinde ya da tüm bu kafa karışıklığının neticesinde yaşadığım sıkıntıya katma değer olarak, bir de üzerine farklı eziyetler çekmiş miyim diye merakından dolanıyorsun buralarda. Yok, hiç sorun değil. Haklısın aslında. İçinde merak edilecek serüvenlerin yaşandığı, bölümler arasında nefes nefese bir heyecanın ve tutkunun hayal gücüne omuz verip seni hayatın gerçekliğinden çekip alacak bir öykü değil bu. Cümlelerimin içinde yok böyle şeyler ve muhtemelen olmayacak da çünkü bu sadece bir beyanname. Burnu boktan çıkmayan bir adamın sızlanmaları.

Hala burada mısın? Diyelim ki buradasın. Ne diyordum…

Madem ruhum bir dondurma bidonunda diye söylendim durdum; söyle bakalım hadi: sen de dondurmayı yalayarak değil de ısırarak yemeyi sevenlerden misin?

“ Manyak mısın yahu? Dişlerin donar lan! ” deme…

Ben, dondurmanın yalanmaktansa, ısırılmayı yeğlediğinden yanayım. “Haydi oradan canım!” mı dedin? Bunu da deme. Dondurma dediğin, ahlâkı yerinde olacak üstat. Diğer yandaş arkadaşların aksine; ben, yalayarak yemenin bir tercih olması taraftarı değilim.
   

Bak şimdi! Sadece ruhen duyumsadıklarımla kalmıyor bu yanar-döner hissiyatım. Beni, çok fena telâş reaksiyonuna sevk edecek bir takım emareler görülüyor bedenimde. Bir takım dolaplar dönüyor benden habersiz. Sanki bir ayaklanma çıkarma hesabında bazı kendini bilmez organlarım. Çok ağırbaşlı bir uysallıkta seyrederken, aniden sinsice üzerime çullanmalarına şahit oldum. Bu yüzdendir ki onlardan fena halde kıllandım, hal ve hareketlerinden nem kaptım. Bu diken üstünde gezinme durumu bedenimdeki asayişin büyük ölçüde sarsılmasına zemin hazırladı; gelip giden yoklamalar bazen peş peşe bazen de sırasını beklemeden, utanmadan, sıkılmadan hatta demokratik gelenekleri sallamadan, katıksız bir kahpelik meşrebinde taarruza kalkmaları yüzünden oluyor. Huzur düşmanı alçaklar! Onları asla unutmayacağım. Hatırladıklarımı sayayım hemen sana:

İkidir, kum döküp-taş düşürüyor, kıymet bilmez, hayırsız böbrek. Bağıra çağıra yolluyor beni ambülâns sedyesinin üzerine! Şeklim ve şemailim, “The Exorcist” filminde içine şeytan kaçmış Regan’dan hallice, çarpık-çurpuk bir vaziyette kıvrandırıyor beni yerlerde. Evde, üst kata çıkılan bir merdiven olsa, sırt üstü emekleyerek ineceğim oradan neredeyse! Sinirleri yay gibi geren bir filmdir o da ha!
   

Malazgirt ovasında cenk eden cengâverler gibi şahlanıyor tansiyonumun değerleri. Hâlbuki ne cengi ne de cengâveri severim. Anlaşılan kurtuluş yok. İlâca raporlanıyorum. Her gün aynı saatte randevulaşıyoruz co-diovanla. Fakat bu ilâçla nişanı öyle hemen takamıyoruz. Önce doktorların deneme tahtasına dönüyorum. Doğru ilâcı bulana kadar uzun zaman çalışıyorlar üzerimde. O sürede sayısız kaba işeyip teslim ediyorum laboratuvar stajyerlerine. Kim bilir kaç tüp kan veriyorum; aynı laboratuvarın farklı umursamaz tavırlı ve değişik salaklık modunda dolanan stajyerlerine. Bazen laboratuvarlar değişiyor ama stajyerlerin modunda bir değişiklik göremiyorum. Yüksek tansiyonumun çaresini arayadursunlar; o tansiyon, hiç yerinde durmuyor bu salaklık muhitinde seyreden stajyer nesli yüzünden!
          

Yılın bazı aylarında seğirmeler hortluyor bilumum yerlerimde. Sağ ayağımın iki orta parmağını birbirine bağlamak zorunda kalıyorum; o ayların sinir bozucu o günlerinde!  Ha bire, dalkavuk vezirler misali eğilip duruyorlar. Üstelik ikisi birden! Bir mecburiyet olmaksızın; yahu hani olur ya, saydığın sevdiğin birinin karşısında eğilmek istersin yerlere kadar ama sadece istersin lan, bunu göstermezsin de hissettirirsin belki, e yok efendim ben illâki göstereceğim, hadi bakalım ha babam eğil dur! Ne kadar sünepe, ne kadar prensipsiz parmaklar ulan bunlar!

Parantez aç; ikidir ulan diye hitap ediyorum; yanlış anlama, sana değil o. Kendimin dışındaki bendir bu hitabın muhatabı. Aynada yüzüne söyleyemediklerimi oturup yazıyorum, parantez kapa.
    

Ayrıca sağ elimin başparmağı, sol göz kapağım ve üst dudağımın sol kıyısı bu başkaldırıya destek çıkan vandallar olarak geçiyor kayıtlara. Büyük harfle mi yazılıyor bunların baş harfleri, onu da bilmiyorum. İsyanlarla çalkalanıyor vücudumun her bir toprağı. Topraktan gelmedik mi? Niye olmasın?

Yaz kızım! Satır başı!

“İşte öyle bir şey…” dedi Erol Evgin, benim ruhum henüz kaşıklanmamış ve bidonunda bir bütünken. Ruhumun evvelini özledim be ya. Evet!

Ne var! Özleyemez miyim?

Bir zamanlar, tahta sandalyelerde saatlerce oturur ve perde süsü verilmiş beyaz badanalı pürüzsüz duvarda seyrettiklerimizin çetelesini tutardık.
 

Onlardan birinde “Acele etme, papaz efendi!” diye haykırdı duvarın arkasından Battal Gazinin Oğlu! Filmin içinde bir duvardı bu. Hiç kimse üstüne alınmadı. Belki de oğlunu tanımıyorlardı. Zaten oğul da babasını tanımıyordu.

Dur yahu! Konuyu dağıttın, dediğini duyar gibi mi oldum acaba? Gaipten deyip geçiyorum öyleyse.

Bir yazlık sinema matinesinde Rocky 4’ün koskoca ikinci perdesi seslendirildi. Dublâjda çığır açan yeni yetme fırlamalardık biz! Arada yükselen gülüşmeler, piçlik mertebesinde mansiyon ödülüne lâyık görüldüğümüzün kanıtıydı bize göre. Kendi fantezimizin içinde eğleniyorduk; sinemaya, elvan-kola-gazoz satışında tavan yaptırmıştık sesi kopan Rocky'nin dördüncüsünde. Başka filmleri de seslendirme hayalleriyle ayrıldık sinemadan o gece yarısı. Lâkin, heyhat! Bir daha hiçbir teknik arıza bir türlü denk gelmedi bize. Tüm kariyer plânlarımız, bakımı iyi yapılmış projektörlerin bobinleri arasında eridi gitti.

Koskoca bir hayattı o belki de.

Gördün mü? Sanırım söylenme ve sızlanmaların çoğu eninde sonunda nostaljiye makas kırıyor. Ziyan edilmiş yılları ayıkladıktan sonra geriye kalanlar avucumuzdan ziyade ancak hafızamıza sığacak kadar yer tutuyor.

Ne diyeceğim biliyor musun? Belki de böyle hissetmem gerekiyor bugünlerde. Tuhaf olan şey keyifsizliğim değil; belki de benden başka hiç kimsenin aynı keyifsizliği kendi içinde hissetmemesidir. Yani bugünlerde başka nasıl hissedebilir ki insan?

Biliyorum artık gitmek istiyorsun ama…

Sen bir şey hissediyor musun?

HEPSİ BU