kola bitmez, bitmiyor

neredeyse onbir aylık bir bebeğim var. ne kadar kolaymış ruhları berelemek.. çünkü bütün bebekler birbirinin aynı. demek ebeveynin hatta belki sadece annenin tutumu eğip büküyor kişiyi baştan. mükemmel insan için annenin 4 kollu ve uyumayan bir yaratık olması gerek. geçmişsiz olmalı ve sabrı sonsuz. nasıl bozulduğumuzu görebiliyorum. korku yok, önyargı yok, sadece "ben" sadece keşif. zaman hem çok yavaş hem çok hızlı. enerji uyanıklık halinde sonsuz. merak merak merak.. nasıl ayrışılıyor bakalım. sanırım iki yaşına kadar anlayamayacağım. kendi adıma ise bomboşum. zavallı küçük patates.. hiç birşeyim kalmadı. yavaşım, hafızam ölü, dayak yemiş gibi hissediyorum sürekli, neredeyse yokum ve bunun farkındayım. o kumandadan istiyorum işte, hayatı ileri sarandan..