Uyandığımda,
Ayaklarımı bir halatla bağlanmış,
Ve kendimi başaşağı buldum,
Burnum kaşınıyordu,
Çünkü kesik bileklerimden akan kan yüzüme damlıyordu.
Çok güzeldi,
Gökyüzü karanlık bir okyanus gibi,
Sanki içinde yüzüyordum,
Yıldızlar şekiller oluşturmuşlardı,
Parlak ve rengarenk denizanaları,
Dokungaçları arkalarında tembelce ilerlerken,
Kendileri de danseder gibi süzülüyorlardı,
Sıfır kelvinlik uzayda,
Tüm kanunlara aykırı bir canlılıkla.
Yukarı baktım,
Kumdan bulutlar vardı tepemde,
Sıcaktan kızarırken,
Lanet okuyan bir yılan gibiydi tıslamaları,
Bir yerlerde buzdan dağlar gördüm,
Lacivert gökte süzülen,
Kesikleri vardı onların da,
Yanaklarında,
Üşümüş gibiydiler,
Sokulmuş gibi birbirlerine,
Somurtmaları bundan mıydı acaba...
Ters dönmüş adalar vardı yukarılarda,
Ve eteklerine tüküren ağızları,
İçlerinden kırmızı ejderler fırladı üzerime,
Ama tuttu bir tanrıça kuyruklarından,
Ve çekti gerisin geri deliklerine.
Elleri pulluydu,
Mavi taşlar ve elmaslardan yapılma,
Kuyrukları vardı saçlarında,
Kıvrak ve şiir gibi salınmalarıyla,
Göz kırptı bir an bana,
Hiç acımayacak dedi,
Sıçradı ıslak karanlıktan,
Attı bir takla en burgulusundan,
Halat kesildi bileklerim gibi,
Gözyaşları donmuş o buzdan dağların yanakları gibi,
Yükseldim,
Ya da düştüm,
Uçmuş olabilirim,
Ya da boğulmuş,
Karşımda kendimi gördüm,
Dalgaların arasından bana doğru gelen,
Serinliği hissettim,
Ve hiç,
Acımadı...
