Başı Olmayanın Başlığı Da Olmaz

Evet evet. Yakolabiterse neredeyse 4000 kere görüntülenmiş olma mertebesine ulaşmak üzere bu nedenle bütün arkadaşları (kendimi de tabii :D) kutluyorum. Kıyısından köşesinden akılımızdan geçip, parmaklarımızdan dökülenleri okuyan izleyicilere de teşekkür ediyorum. Çok hafif de olsa bağlarınız benim yazılarımla, farketmişsizdir ki genellikle popüler kültür bazında olumsuz şeyler oluyorlar. Bugün (gerçi güneş çoktan battı-herneyse) güle oynaya gideriz tarlaya havasında yazayım dedim. Evet tekrar teşekkürler, herkesin bir sınırı vardır taklit konusunda ben de acilen öteki karakterime geçiş yapmalıyım =p...

Zamanında bir karadeliğin yerine koymuştum kendimi yazılarımdan birinde. Aslında karadeliği kendi yerime koymuştum, nitekim bu küçük patatesin gözünden kaçmamıştı ve bana şefkat göstermişti, psikolojik olarak başımı okşamıştı egom tavandaki çana uçup çaldırmıştı vesaire... Şu sıralar kendimi kurgunun ötesinde bir geçeklikte öyle hissediyorum, aynen bir karadelik gibi. Bağışlayın beni hissediyorum demek istemedim, ben hissetmem zaten fazla bir şey. Eh yani sabah 7'de uyanmam gerektiğini hissetmek dışında... Düşünüyorum da -düşünmek istemesem de, gerçi artık kim istemediği şeyi yapmama özgürlüğüne sahip ki- her insan bir kum tanesi uzayda uçuşup duruyor. Zamanı gelince -ya da onlar zamana gelince, belasını bulmak gibi bir şey- bir başka insan havyanına aşık oluyorlar, en azından olduklarına inandırıyorlar kendilerini. Wikipedia'dan aşk neymiş diye bakıp, orda ne diyorsa 3 yumurtayı karıştırıp içine maydonoz doğrar gibi harfiyen uyguluyorlar kendilerine. VOİLA! Kum tanemiz ışık ışını gibi özgür kılıyor kendisini. Kalp atışının izin verdiği kadar hızla ilerliyor bir saniyede. Dağları taşları geçiyor, denizleri aşıyor, toplum baskısından sıyırıyor kendisini, korkularını yeniyor, arkasında bıraktıklarına ilham veriyor parlaklığıyla... Derler ya, hayatta, en yıkıcı şey aradığını bulmaktır diye. İşte beni de bulanlar oldu, yıkılmadılar ama, bir karadeliğin içine çekilen ışık ışınları gibi incelip uzadılar, yüksek göründüler ama boyutları eksilmişti, güçlü duruyorlardı, duramayacak kadar zayıftılar...
Arkama bakarsam, görebilir miyim bir karadeliğin ötesinde ne olduğunu?
Arkama bakarsam, öğrenebilir miyim sonun da sonunu?
Arkama bakarsam-...bakamam...