Kendimi Bir Hamburgercide Buldum

Ben hamburger sevmem,

Ama kendimi bir hamburgercide buldum nasıl olduysa.

Gece geçmekteydi ve artık güneşin saçları görünüyordu ufukta,

Solgun ve bitkin sarısı,biz kez olsun taranmamış tellerindeki kırıklarıyla...

Gene de sanki en karanlık andaydım,

Belki de gece çekip giderken,hıncının son damlasını akıtıyordu avlarının bogazından aşağı

Çatalımdan sıyırdım yağlı bir şeyler,

Hayranlık içinde baktım kafamı sıyıran adama,

Sanki oradaymış gibi hâlâ.

Ben orada mıydım peki gerçekten?

Bunu bilmem gerekir mi?

Neden gereksin ki?

Bekledim ta ki gece yırtık eteğinden geri kalanları da sürükleyip gidene kadar koşar adımlarla,

Güneş yukarıda dönmeye başladı şimdi de,

Onun var mıydı acaba elinden tutup,

İnce belinden kavrayıp,

Omuzlarının üstünden sıçratacağı kimse?

Gölgeler önce uzadı,

Benim ve baktığım ama göremediğim nokta arasında kaynayıp kaynaştılar,

Sonra kısaldılar,hava gibi savruk,kapkara maskeleri yüzlerinde,

Yasaklı bir balo salonunda,ölümüne dansettiler,

Cellatlardan gelenine değil ama,

Kendi içlerindekine...

Kadehlerine dolup taştı aydınlık,ardından midelerine iniverdi tek hareketle.

Ben hamburger sevmem,

Ama burada durmuş hayallerimi izliyordum,

Ya da hayaller beni...

Ben ne bilirim ki?

Güneş düşmüştü salıncağından,belki de başka planları vardı gece için,

Çünkü saçları kıpkızıldı ve arzuyla dalgalanıyordu bu defa,ufukta.

Benim randevum ise karanlıklaydı anlaşılan,

Hiç bekletmedi,

Ve hiç beklemedi,

Beni kandırdı ve hayallerimi çaldı,

Yerineyse kendi boşlluğunu doldurdu.

Ben hamburger sevmem,

Ama kendimi bir hamburgercide buldum nasıl olduysa...