İÇBÜKEY YAN(IL)sıMA (ek: 4)

fark ederek anladı ki;
tüm sorumlusu
yaralara gömülmüş aynalardı,
kulaklarını sağır edecek denli
sessiz fısıltıların …
çünkü:
bir adam ağlıyordu
çırılçıplak ve küvetin içinde !
kendine sövüp duruyordu.
ancak, anlaşılmayan
ve çatlayan
iniltiler eşliğinde.

bir başkası,
yürürken tekmeler savuruyordu
boyası dökülmüş duvarlara
ve çöp bidonlarına …
haykırıyordu bir yandan
fakat duyulamıyordu
öfkesinin detone tizliği
onlarca aynadan yankılanan
boğuk mırıltılar
yüzünden

diğeri,
geniş bir lavabodan taşırıyordu;
salyasıyla yoğunlaştırılmış
yeşilimsi gri
kusmuğunu …

şurada ki adam,
yüzünü buruşturmuştu acıyla
ama mutluydu
ve yarım bir gülümseme
oturmuştu muzipçe
çehresine …
ve bilecek olan dışında
hiç kimse bilmiyordu;
gömleğinin içine sakladığı
gülün,
dikeni batıyordu göğsüne !

anlaşılan, bütününde yaraların içindeymiş döngü …

biraz solda ki,
kıskanıyordu …

hemen yanında ki,
nefret ediyordu …

daha ötede ki,
itham ediyordu …

bu,
arkasından bakıyordu …

bu ise,
arkasından koşuyordu …

mümkün mertebe,
devinimsel hareket olanaklılığı
parçalıyordu zihni.

ve görebildiklerinin
neredeyse tamamı
buydu işte …
kabuklar tırmanırken
örtmek üzere,
eriyik cam sızdıran
yaraların içinde !


“ tüm istediğin,
artık saklanmaksa …
dışına değil,
içine örmelisin kozanı.

kendini,
uzunca bir süre
sakınabileceğin
tek yöntemdir !
dışına değil,
içine attığın ilmikler. ”

(Devam Edecek)

birinci bölüm burada
ikinci bölüm burada
üçüncü bölüm burada