Büyüklerin Gözünden

Ben evrenin merkezindeki karadeliğim.
Beni bulmaya çabalamayın çünkü ışığınızı bile o kadar kıskanıyorum ki tellerinden tutup bogazıma bağlıyorum,
Kendimi tekrar tekrar boğup,
Yaşayanları bu sonsuz ölümüme ortak etmek için.
Çevremde dönüp duruyor galaksiler.
Ne de çalışkan şeyler onlar,bilmiyorlar mı ki eninde sonunda benim olacaklar?
Hepsinin kalbinde ben varım,
Hepsinin tek arzusu benim,
Arzulamasalar da...ölümü.
Verdiğimi alacağımı bilmiyorlar mı ki?
Aslında hiç vermediğimi,hep benim olduğunu varoluş amaçlarının.
Tek yazgılarının beni beslemek olduğunu,
Ve ancak açlığımı artıracaklarını ben tekrar ölene dek,ve tekrar,ve tekrar,ve tekrar...
Şu yıldızlara ne demeli asıl?
Onlar ki ikinci derecen de olsa bana aitler.
Nasıl da umursamazca parlıyorlar.
Bilmiyorlar mı ki sönmek için yanıyorlar?
Doğurdukları gezegenleri yakmak için ısıtıyorlar.
Görünmez halatlarla bağlamışlar kendilerine,
Uzayın uçurumlarından kayarken ölüme hediye olsun diye mi?
Evren ne kadar küçük...
Ne kadar boş...
Yalnızlığım için bir ölçüt bile yok...
Ancak insanlar bulmuş diyorlar,
Varolamayacak kadar büyük kavramlar.
Sahip olduğum tüm galaksilerden fazlaymış,
Şu sayı dedikleri şey.
Sınırsızmış
Evreni bile aşarmış
Neden peki sonlarının geldiğini göremiyorlar?
Onlardan önce niceleri oldu şu sonsuzlukta,
Hepsi kurtuluşu amaçladı,
İzin vermedim,
Gerektiğinde savurdum bir metal ve taş yığınını üzerlerine,
Gerektiğinde kuruttum yıldızlarını.
Ya bu insanlar...
Ölmek istemiyorum artık,
Ölü doğdum ve ölüyorum,
Öldürüyorum.
Belki de azad etmeliyim onları,
Belki akıllanırlar,
Ve anlarlar yaşamın,
En büyük güç olan benim bile,
Ulaşamayacağım bir rüya olduğunu.
Ve bırakırlar bu küçük inatlarını,
Farkederler ne kadar şanslı olduklarını...