Gergin Teller

Parmakların
Bir karadulun kuru yapraklarda yürümesine özenircesine
Kararlı ve acımasızca
Geziniyor gergin tellerin üzerinde
Yokluyor her birini sıraylla
Bazen uzun tırnakların kaymak istiyor boydan boya
Ama her seferinde
O çığlık kopuyor
Ve saçtığı dehşet dağlıyor akılları
Kör oluyor onu duyan,
Tüm kulaklar...
Parmakların
Takılıyor gergin tellere
Yere yığılıyorsun
Ancak tüm benliğin bir tele dönüşüyor
Gerilip sarsılırken
Kararsızlığın havayı titretiyor
O çok güvendiğin cesaretin
Yerini korkuya bırakıyor
Öyle ki sesin kendi endişende yitip gidiyor
Kızıl mermerdeki yansıman bile
Senden kaçıyor
Gözlerindeki anlam
Gömülüyor derinlere
Ve göğsüme düşen gölgen
Alnımdaki kırışıklara saklanıyor...
Parmakların
Kuru umutlara benziyor
Şanssızlıklar çölünde nehri bulamadan
Hırsının ışığında yanıp gitmiş...
Kavruk bir karanlık
Savaşa giden bir askerin ölüme boyun eğmişliğiyle
Yeni doğmuş bir tanrıçanın hayattan henüz
Bıkmamış gülümsemesini taşıyor,
Zamanın kahrını çalıyor,
Gergin tellerin üzerinde.