Hilebaz Tanrılar Ve Üzgün Soytarılar-Bölüm II

Bölüm II-Bilinç Düşünürken Hayat Gezegeni Kucaklar

Evimin kabuğu topraktan ve sulardandır.
Üzerime bir şeyler yağar durur ama beni buradn atmak o kadar kolay değildir.
Ve ben bazen evime yağarım.
Son keşvim olan bu yeşil canlılar hızlı büyüyorlar.
Nefes almam kolaylaşıyor.
Ve suyun içinde,bilincin hüznü gittikçe neşeleniyor.
O düşünürken benim dallarım her yere yayılıyor.
Zamanın onun için olan kehanetini söylediğimden beri tek yaptığı şey bu zaten.
Duyduğuma göre tanrısından kopup gelmiş buraya.
Duymadığım şey ise,
Bildiğimdir,
Pişmandır o.
İhanete uğramış ve ihanet etmiş hisseder.
Kendisine eziyet ediyor.
Bazen,birinin yaşaması için birinin de ölmesi gerekir.
Zaman ölümsüz olarak,daimi ölüme mahkum,ama bunu o seçmedi.
Ben bu kadar kırılgan olarak,mutlak canlılığı kazandım,benim başarım değildi.
Bilinç kendini kurtarmak için kendini terk etti,
Sonsuza dek terk ediliş ona kaldı,baştan hatırlanış,ve unutuluş döngüsü.
O yapması gerekeni yaptı,hepimiz yapmamız gerkeni yaparız,
Yoksa anlam bunun neresindedir ki...