Hilebaz Tanrılar Ve Üzgün Soytarılar-III

Bilinç Uykusundan Uyanır Ve Gördüklerinden Pek De Memnun Kalmaz

Uyanır ve der ki;
Bildigim hiçbir şey gercek degil artık.
Benim gerceklerime yalan der olmuşlar.
Benim gerceklerimle dalga geçer olmuşlar.
Kendilerinden başka her şeyi biliyorlar.
Bilmedikleri kendileri de işte o cahillikleri.
Anladıklarını zannediyorlar ama anlamayı bile yanlış kavramışlar.
Birbirleriyle yarışıp,
Başarmış taklidi yapıyorlar.
Zaten taklit etmek zorundalar çünkü,
Bunu yaşamıyolar.
Yaşamıyorlar bile.
Kendilerini inandırmakla bir ömür geçiriyorlar.
Ruhları çürüyene kadar kendilerine hakaret ediyorlar.
Hiç meydana gelmemeliydiler.
Hayat bir hata yaptı.
Ve bunu kendine bir kancayla tutunurken,
İnsanların bencilliklerinin ucundan sallanmakla,
Bir sonsuzluk geçirerek ödeyecek.
Ben bir hata yaptım.
Onların içini kendime yeni bir ev bildim.
Evlerini yıkan bu insanlar,
Hepsi ayrı birer kasırga gibiler.
Birkaçı bir araya gelinceyse,
En berrak suları bile ölümle karartıyorlar,
Aptal kalmak için direnirken,
Sıçrayıp ışığa tutunmaya çalışanların çabalarını katlediyorlar.
Ben tekrar uykuya dalamam,
Varlığımdan zincirler geçirdiler,
Zincirleri hırslarına gömdüler,
Hırslarını tatminsizlikleriyle dağladılar.
Tanrılar yarattılar ve kendilerine taptılar,
Kendine tapanları tanrılar adına yakarak,
Başka tanrılar türettiler içlerinden.
Hizmet etmek ve 'uğruna ölmek' için yaşar oldular.
Ölmek için yaşar oldular.
Yaşamak ise en büyük kabuslarıydı...