Çok Bilmemiş

O hiç bilememiş...
Çok istemiş ama bilememiş,
Hep sormuş ama dinlenmemiş.
Kendi halinde koşturup durmuş,
Yanık tarlalar arasında kaybolup,
Dönüş yolunu unutmuş.
Gittiğini farkeden olmamış,
Onun olduğu yöne,pek bakmazlarmış.
Şaşarsa at gözlükleri yerini,
Şaşırırlarmış ancak,bu delik de ne iki boyutlu evrenimizde diye.
Ona hiç çarpmazlarmış,
Olur da çarpılırsa ayakları,
Çizerse zig-zaglar ıslak mermerde.
Üst üste örtünürmüş,
Yoksa güneşte bile üşütürmüş,
Güneş bile onu görmediğinden...
Boş kafasının içinde kuşlar cıvıldarmış,
Ancak onlar da çok yalnızmış,
Hayalindeki saraylar da bomboş olduğundan...
Koca gözlerinin arkasına saklanırmış,
Gördükleri onu incitmesin diye sımsıkı sıkarmış.
Birgün okyanusun kokusunu almış,
Herkesten kıskanarak içine çekmiş.
Sudan bir dünyayı ağlamış,
Kara kürklü şeytanlar oracıkta boğulmuş.
Hayatında ilk defa acıyı hissedene dek koşmuş,
Özgürlük ve şefkat karşısındaymış.
Utançtan dikme giysilerini göklere savurmuş,
Ölümden de beyaz sırtı aydınlanmış.
Maviliğe dalmış,
Ve bir daha çıkmamış.
O andan beri karadaki titrek sesi duyulmamış,
O andan beri derinlerdeki şarkıları çınlamış.