aşkı öldüren meraktır

tüm eşyaları topladıktan sonra ailecek sahile indiler. çocuklar suya koştu; kadın adama sordu:
“kutuda ne var?”
“bırak şimdi kutuyu...” dedi adam.
“benden bir şeyler gizliyor olman beni üzüyor...”
“mutlaka sen de benden bir şeyler gizliyorsundur. ama canım bunlardan konuşmak değil; güneşlenmek istiyor....”
“güneşleniyoruz ya işte!”
“yani bunun zevkini çıkarmak istiyorum... gözlerimi kapamak ve hayaller kurmak istiyorum...”
“sonra da ıstakoz gibi yanacaksın ve yoğurt sürmem için bana yalvaracaksın...”
“ben de sana yoğurt süreceğim; bunlar karşılıklı olacak...”
“bana yoğurt falan sürmeyeceksin; ben güneş yağı kullanıyorum ve bilinçli güneşleniyorum!”
“n’apıyım benim öyle şeylere alerjim var.”
“o zaman, zamanında kalk! uyuyup kalma!”
“öf, tamam o kadar düşünüyorsan beni uyandır!”
“sadece o iğrenç yoğurdu sürmemeyi düşünüyorum!”
“iyi...”
“iyi tabii...”
çocuklar sudan çıktılar; kumla oynamaya başladılar. kadın kitabını okuyordu. güneş yakıcıydı...
akşam evde adam yatağında bağırıyordu:
“uyuyamıyorum! birisi hemen yoğurdu kapıp yanıma gelsin!”
kadın çocuklardan birine bir kase yoğurt verdi ve adamın yanına gönderdi isteksiz çocuğu.
üç dakika geçmemişti ki adam haykırıyordu:
“yavaş! daha yavaş sür şunu!”
diğer çocuk gülüyordu. yoğurdu süren çocuk da gülüyordu.
kadın onları odada yalnız bırakıp başka bir odaya geçti. kutuyu çıkardı ve kurcalamaya başladı. içerden adamın haykırışları, çocukların kıkırdamaları geliyordu.
kutunun nasıl açılacağını bilemeyen kadın kutuyu evirip çeviriyor ama bir türlü açamıyordu. açamadıkça da sinirleniyordu. bir vazo mu vardı; bir tabanca; eski sevgilisinin ya da –tanrı korusun- metresinin resimleri mi? kadın öğrenmek istiyordu.
sonunda bir bıçağın yardımıyla parçalarcasına açtı kutuyu . kutunun içinde kadının kalbi vardı. göğsünü yardı, kalbi yerine taktı. sonra doğruldu, bıçağa teşekkür etti ve kararlı adımlarla evden çıktı.
adam haykırıyor, çocuklar kıkırdıyordu.