Aş Bunları

Çarpışırlar.
-Pardon
-Asıl ben pardon demeliyim,önüme bile bakmıyordum.
-Tevecüğünüz...Neden,bir şeye mi takılmıştı kafanız?
-Doğrusunu söylemek gerekirse,evet.Zamanınızı almayayım ama ben.
-Ah,olur mu öyle şey,lütfen,anlatırsanız dinlerim.
-Peki.Ben anlamıyorum.Bunaysa çok bozuluyorum.
-Neyi anlamıyorsunuz sorabilir miyim acaba?
-Bilmiyorum,anlamıyorum işte...Anladığım bir şey yok.
-...
-Örneğin neden sokağın ortasında durmuş,tanımadığım birine dert yandığımı anlamıyorum.
-Sizce her zaman anlamak mı gerekir?
-...Evet,bence öyle...
-Size katılmadığımı belirtmeliyim.
-Sizce peki? Sizce anlayış şart değil midir?
-Değildir bence.Ben de sevdiğim adamın bir takım şeyleri neden yaptığını ya da yapmadığını anlamıyorum.
-Ne gibi?
-Fiziksel düzeyde...Bir an var,bir an yok...Gerçi,kafamın içinde daima dolanır,ama o başka konu.
-Nasıl başa çıkıyorsunuz bununla?
-Başa çıkmıyorum desem inanır mısınız?Olduğu gibi seviyorum onu,ya da olmadığı gibi,ona kalmış.Belki siz de,anlamadığınız şeylere böyle yaklaşmalısınız.
-Belki de...Söylediklerinizin çoğunu anlamadım,ama bu sohbetimizi sevmedim değil.Size bir içki ırsmarlasam nasıl olurdu?
-Güzel olurdu...
-Eh,öyleyse önden buyurun,bayım.
-Teşekkürler hanımefendi,çok incesiniz.